Bajka o królewiczu Złysławie Gromosławie, królowej Stodole, jej podnóżku Rafiku i czarownicy Gruszce

W pięknym zamku otoczonym fosą mieszkał bardzo dobry i łaskawy królewicz Gromosław Złysław, którego imię było mu nadane na przekór, jakoby, jego szlachetnemu charakterowi, wyjątkowej sprawiedliwości i dobroci serca wprost czystokryniczej..Był to królewicz o sercu wrażliwym na ludzką niedolę. Nad każdym potrzebującym pochylał się życzliwie, częstokroć nie szczędząc zawartości swojej kiesy zarobionej w sposób uczciwy i prawy. Każdego chętnie wysłuchał, z wielkim zrozumieniem kiwając głową, czasem nawet i w łaskawości swej odpowiadając na skargi i żale..Miał on w swoim zamczysku specjalne formularze, które pieczołowicie wypełniał, kierując swe łaskawe słowa do poddanych nie tylko tych pokornych, ale i tych mniej pokornych...Żyło mu się szczęśliwie i beztrosko i tak by mu się żyło dalej gdyby...Ale nie uprzedzajmy wypadków..
W prawym skrzydle zamczyska mieszkała królowa Stodoła wraz ze swoim wiernym giermkiem i podnóżkiem, a jak potrzeba i chłopcem do bicia, Rafikiem..Rafik służył królowej swej od lat wielu, czasem zbierając tęgie cięgi, czasem zaś dostając jakieś okruszyny z pańskiego stołu rzucone mu szczodrą ręką. I tak sobie żyli w zgodzie i symbiozie. Stodoła robiła wrażenie sprawiedliwej i czasem nawet zdobywała poklask niektórych poddanych, w gruncie rzeczy jednak była zła, mściwa, podła i działała bez żadnych skrupułów aby swój zamierzony cel osiągnąć. Nie robiła swoich podłości sama, bo przecież chciała uchodzić za dobrą i sprawiedliwą. Brzydka była jak noc, to przynajmniej pragnęła by poddani ją podziwiali, chwalili, a przy okazji mieli wobec niej respekt a nawet bojaźń. To nadawało jej życiu smaku, to dawało jej poczucie własnej wartości. A Rafika potrzebowała do tego, by kiedy tylko zapragnie, był  na jej posyłki,  spełniał jej najskrytsze marzenia i wypełniał plany...